In mei 2011 hadden mijn man en ik de knoop doorgehakt. We gaan voor een tweede kindje! Alhoewel ik over van alles ging twijfelen. Of dit nu wel het juiste moment was? Kunnen we ons huis wel op tijd verkopen? Is ons nieuwe huis al klaar als de baby komt? Redden we het financieel wel? Wat gaat er op mijn werk gebeuren? En ook niet onbelangrijk, hoe verander ikzelf, mijn man en onze relatie. Daarnaast vond ik het spannend en we vertelden we aan onze familie en vrienden dat we ‘bezig’ waren. Ook zei ik er ook steeds bij dat we geen haast hebben: ‘het komt als het komt’. Maar ondertussen waren we er iedere dag in ons hoofd mee bezig.
Je gaat je natuurlijk afvragen of het een jongen of meisje gaat zijn. Over de meisjesnaam was ik het al uit. Dat moest Nevah worden. En als het een jongen is gaat hij Brent heten! Ons maakt het maakt ons niets uit, als het maar gezond is. Ook wilde ik alvast een zwangerschapstest halen gaan? Want, misschien ben ik al zwanger!
Nadat de eerste vijf maanden waren verstreken was ik nog niet zwanger. Ik wist natuurlijk ook wel dat het even kon duren, maar vond het toch niet leuk. Ik vroeg mij soms af hoe kan het dat die ene meid van een one-nightstand zwanger is geraakt? Ik begreep er niet veel van. En hoe vervelend is het om te horen dat je buurvrouw stopte met de pil en gelijk de maand erop al zwanger was. Ik gunde het deze vrouwen natuurlijk van harte, maar stiekem was ik best jaloers. Ik wilde ook weer dik worden, shoppen voor babykleren en getrappel in voelen. Ik wilde resultaat zien van onze prestaties! Elke maand hopen dat je niet ongesteld wordt en niet kunnen wachten om een zwangerschapstest te doen. Op een dag had ik geen zin meer om te wachtten en pakte een zwangerschapstest en plaste er weer veel te vroeg overheen.
Als je eenmaal samen hebt besloten om voor een kindje te gaan, dan wil je natuurlijk ook snel zwanger zijn. Het loslaten was in deze periode niet onze sterkste kant. We stonden er mee op en gingen er mee naar bed.
