Ik denk dat het heel belangrijk is af en toe eens stil te staan bij de mensen die hier in Nederland onze zorg vormen. En dan doel ik echt niet alleen op de instituten of de mensen die de beslissingen maken, maar juist het uitvoerende personeel, daar waar je dag in dag uit mee te maken krijgt als je eenmaal bedlegerig blijkt. Ik had niet verwacht ooit thuiszorg nodig te hebben en zeker op deze leeftijd niet. Ik kan echter mijn huis niet uit en zodoende ben ik ineens geheel afhankelijk van andere mensen, iets waar ik best nog wel moeite mee heb gehad, je helemaal daaraan over te kunnen geven is nogal wat namelijk. Na enkele tijd echter had ik het geaccepteerd en had ik er vrede mee. Toen viel me ook op wat een geduld al mijn verpleging al die tijd met me had gehad. Ik merk dat ik echt afhankelijk ben maar het gaat ook steeds meer over het gezelschap ervan, van deze mensen aan wie ik inmiddels echt gehecht ben geraakt. Straks komt de Dag van de verpleging eraan, dat is alweer over ongeveer een maand zover, namelijk op 12 mei aanstaande. Ik wil op de Dag van de verpleging echt stil staan bij de dingen die zij voor mij doen, ik wil echt zorgen dat deze mensen die mij altijd zo trouw verzorgen weten dat ik hun moeite en hun werk – en ook alles dat ze buiten hun reguliere diensten en werkzaamheden om doen voor me – enorm waardeer. Het is er een uitstekend moment voor dat op de Dag van de verpleging te doen, dan die waardering te uiten en ik heb besloten het eens grondig aan te gaan pakken en er eens goed de tijd voor te nemen te bedenken wat ik voor ze zal doen. Voor ieder heb ik een eigen verwenpakket samengesteld!
